Daar zit ik dan. Op Oudjaarsdag. Terug te kijken op het jaar 2019. Wauw. Wat is er veel gebeurd. Wat heb ik me ontwikkeld. Wat ben ik dankbaar voor waar ik nu sta. Wat is het leven toch mooi. Op dit moment staat ons een mega groot avontuur te wachten, die eigenlijk allang begonnen is, maar die over precies een week écht begint: naar Australië. Ik neem jullie in dit dagboek mee door de afgelopen maanden en hoe ik die beleefd heb.
Het begon allemaal…
Het begon allemaal toen we op 21 april 2019 naar Australië vertrokken voor een vakantie van zes weken. De aanleiding hiervoor was dat mijn schoonzus Marjolein ging trouwen met mijn Australische zwager Rick. Al na een week begonnen de gedachten door m’n hoofd te dansen dat het wel héél tof zou zijn om hier voor langere tijd te kunnen zijn. Want hoe fijn zou het zijn als we Marjolein, Rick en hun tweeling meer zouden kunnen meemaken dan dat we nu doen? Zij hebben hun leven hier in Australië. Een prachtig stukje aarde maar wel heel ver weg van Nederland. Hoe tof zou het zijn…
Voorzichtig
Ik deelde mijn gedachten met Dik en eerst reageerde hij er niet op. Hij liet mij maar praten waardoor ik dacht dat hij het niet wilde of het maar gezeur vond van mij. Ik plaagde hem namelijk en anderen begonnen ook spontaan aan ons te vragen of voor langere tijd naar Australië komen niet iets voor ons was?! Hij reageerde steeds niet… Totdat ik na een week of drie aan hem vroeg: zou je er open voor staan om er over na te denken om je baan op te zeggen? Mijn formulering gaf wel aan hoe voorzichtig ik hem probeerde te benaderen. Ik had de wens om te reizen al jáááren. Bij mij is die aangewakkerd toen ik op m’n 18e in m’n eentje naar de Verenigde Staten vertrok om Engels te leren. En ik vreesde eigenlijk dat die wens niet uit zou komen, aangezien we ons leven behoorlijk samen hadden opgebouwd. We woonden al een aantal jaar samen, hadden beide leuke banen, lieve en leuke vrienden en familie. Een goed en gelukkig leven. Waarom zouden we dat achter ons laten?
Open mind
Ik moet zeggen dat mijn huisje-boompje-beestje-gevoel in de nabije toekomst al behoorlijk verstoord was door mijn burnout van het afgelopen jaar. Bij terugkomst zou ik geen baan meer hebben. Ik had al gekozen voor mijn vrijheid. Na de vakantie zou ik voor mezelf beginnen. Zou ik ontdekken wat IK wil, hoe IK me wil voelen. Zonder daarin vast te zitten in verwachtingen van mezelf en de buitenwereld. Ik voelde de vrijheid van een open mind. Een vriendin zei een dag voor vertrek zelfs (die ook een aantal jaar in Australië heeft gewoond): het zou me niks verbazen dat je na deze vakantie weer terugkeert naar Australië voor langere tijd. “Neeee, dat zou echt wel aan Dik liggen hoor, hij wil nooooit zijn baan opzeggen”, zei ik stoer.
Ik schrok me kapot
Ik verwachtte dat hij zijn baan namelijk niet op zou willen zeggen voor zo’n groot avontuur. Het is zijn droombaan. Hij zit daar zo op z’n plek en hij was er eindelijk aan toe om het fulltime te gaan doen. Zou een Australië sabbatical daarvoor wijken? Of andersom? Ik had in ieder geval niet verwacht dat hij “Ja, ik ben bereid m’n baan op te zeggen” zou zeggen. Ik schrok me kapot. Ik was al half een verhaal begonnen dat ik wel begreep als hij dat niet wilde, dat hij het nu zo naar z’n zin heeft en in Nederland wilde blijven. Ik schrok me echt kapot. Ik had het zó niet verwacht. Maar binnen no time vormden we de toekomst in Australië helemaal in ons hoofd. Wat we wilden, hoe we het ons voor ons zaken, wat onze dromen zijn komen behoorlijk overeen. Heerlijk om zulke plannen te maken!
Paniek
Maar eigenlijk sloeg die schrik ook vrij snel om naar paniek. Paniek om te gaan. Dat we het écht gaan doen. En al die consequenties kwamen langs in m’n hoofd. Ik besefte me dat ik al die jaren de reis-droom dúrfde te dromen, omdat ik niet hoefde. Het was daarvoor altijd bij een verlangen gebleven. En nu de concrete plannen op tafel begonnen te komen, kreeg ik het akelig benauwd. Ik besefte me dat het altijd veilig heeft gevoeld om wel te dromen, maar dat ik het nog niet in werkelijk hoefde te brengen. Ik verschuilde me achter het feit dat we ons leventje zo op de rit hadden en dat Dik vást niet z’n baan wilde opzeggen… Aiii, confronterend.
Loslaten
Gedurende de vakantie maakten we plannen en hadden we het over mijn angstige gedachten. Ik had moeite met het loslaten. Het loslaten van m’n leven. Van m’n huis. Van m’n familie. Van m’n vrienden. Ik had natuurlijk m’n baan al achter me gelaten en m’n leven zoals we het hadden opgebouwd, stond wat mij betreft al een jaar aardig te trillen op z’n grondvesten. Ik voelde van binnen dat ik deze stap mocht gaan maken, maar ik durfde niet. We besloten in Nederland pas de knoop definitief door te hakken.
De knoop doorgehakt (op gevoel)
AAAAAAHHHH!!!!
Grote stappen
We hadden onze ouders en naaste familie al ingelicht in Australië over onze plannen. Hoewel onze ouders wel heel blij voor ons waren, maar ook wel verdrietig voor zichzelf, steunen ze ons als een malle. Dik z’n moeder zei: “Het verbaast me ook eigenlijk niet, ik zag jullie al lopen samen in Australië, dan klopt het, dan zijn jullie daar zo goed op je plek!” Maar nu ging het echt gebeuren. De weken daarna ging het stromen: we zeiden alles op wat ons praktisch gezien aan Nederland bond. We kozen ervoor om bij mijn ouders in te trekken om meer te kunnen sparen. Na een week of 6 zouden we verhuisd zijn. Een flinke stap. Hij deed pijn. We lieten ons fysieke plekje samen achter ons. Ik had het er moeilijk mee. Voor ons was het zoveel meer dan een huis. We hadden er in die jaren zoveel samen meegemaakt. Wisten we dit zeker?
Oude patronen
Ja, we wisten het zeker. De eerste maanden bij m’n ouders was flink wennen. En ik kwam allerlei (familie)patronen tegen die me met de neus op de feiten drukte. Ik snapte opeens dat het heeel goed was dat je op een gegeven moment op jezelf gaat. Je eigen leven gaat leiden. Normaal was het niet om samen met je vriend weer bij je ouders in te trekken. Maar ik zag ook meteen de mooie kant in van de confrontatie: tijd om op te ruimen. Emotioneel op te ruimen. Door de ontwikkeling die ik als mens had doorgemaakt sinds m’n burnout, was ik veel meer bewust van mijn eigen gevoelens, gedrag en gedachten. Ik kon, nu ik 10 jaar niet meer had thuis gewoond, zien wat er vroeger gebeurde en hoe ik daar toen op reageerde. Nu, een nieuwe versie van mezelf, zag dit van een afstandje aan en m’n eerste impuls was m’n oude gedrag. Maar dat ging natuurlijk niet gebeuren.
Snelcursus
Ik werkte aan mezelf. En mijn perceptie van de situaties die langs kwamen. Ik werkte aan m’n mindset. Het was een hele struggle maar het was nódig om hier doorheen te gaan. Het voelde als een voorbereiding voor Australië. Een supersnelle klaarstoming voor een nieuwe versie van mezelf. Een snelcursus om te leren vliegen. Een andere vriendin zei op een gegeven moment tegen me: “Maar je had toch niet verwacht dat je zonder weerstand het land zou verlaten?!” Oei, nog zo’n confrontatie. Maar het gaf me eigenlijk ook rust. Het hoorde erbij. Ik was al begonnen met afscheid nemen. Op allerlei verschillende vlakken. En als ik dan terugkijk dan is dit op 1 juni 2018 (de dag dat ik thuis kwam te zitten) al begonnen: het loslaatproces.
Transformatie
Ondertussen was ik aan het eind van de zomer ook begonnen aan een nieuw coachingtraject. Business en personal coaching. Met twee geweldige powervrouwen. Het plan was namelijk om officieel te gaan stárten met m’n bedrijf. In m’n hoofd was ik al een jaar aan het voorbereiden en nu – ook vanwege mijn baan in loondienst – kon het eindelijk gaan beginnen. Ook op dat vlak evolueerde ik. Ik voelde m’n eigen kracht en durfde mezelf steeds meer te laten zien. De meiden begeleidden me door de angsten heen die ik tegenkwam. Ik begon met video’s maken, met m’n gezicht in de camera te praten. Ik begon met kaartleggingen. Tegen betaling. Ik startte mijn maan membership op, die ook met de week transformeerde. Dat kwam door mij. Doordat ik transformeerde, kreeg m’n bedrijf en m’n aanbod de ruimte om te groeien. Om mee te transformeren.
Stok achter de deur
Op de achtergrond waren we ook dagelijks bezig met Australië. De voorbereidingen liepen door en de situatie hoe die was, was tijdelijk. Zo voelde het ook. Het was gek om in een soort impasse van je leven te zitten. Alles is uiteindelijk tijdelijk, maar dit was bewust tijdelijk. En daarmee werd het ook te overzien. Maar naarmate de maanden vorderden raakten we er steeds meer aan toe om te gaan vertrekken. We namen al afscheid van mensen, spullen, situaties. Alle kansen die langskwamen greep ik, want zo’n reis in het vooruitzicht verandert je perspectief. Je gaat dingen meer NU doen, omdat het straks niet kan. Enerzijds emotioneel, anderzijds ook een fijne stok achter de deur omdat je ophoudt met excuses verzinnen. Ik denk ook echt dat me dat heeft geholpen om het eerste kwartaal zo door te zetten met m’n bedrijf bijvoorbeeld.
Gekkenhuis
Eenmaal december begon het gekkenhuis. Sinterklaas, kerst, oud en nieuw zorgen er altijd al voor dat de maand voorbij vliegt. Het einde van het jaar brengt met zich mee dat je je naar binnen wilt bewegen. Klaar maken voor een nieuw begin. Een nieuw jaar. Maar voor ons ook een nieuw begin van een nieuw leven. Man, wat hebben er veel tranen gevloeid. Ik liet het allemaal maar gaan. Ik besefte dat ik stukje bij beetje mocht gaan loslaten. Ik kan niet voor iedereen zorgen. Ik ben niet voor iedereen verantwoordelijk. Ik ben alleen verantwoordelijk voor mezelf en alleen daarop kan ik invloed uitoefenen. December deed me dus beseffen hoe belangrijk het is om in mijn eigen energie, mijn eigen kracht te staan.
Eigen energie
Zodra ik mij namelijk mee laat slepen in de energieën van anderen, dan voel ik me ontwricht. Ik voel me naast mijn eigen spoor staan. Ik word meer angstig, heb meer zorgen. Zodra ik dan weer op mijn eigen pad ga staan en contact maak met wat ik voel, dan weet ik dat het goed zit. Sinds december had ik dus naast veel tranen, ook steeds meer een gevoel van rust. Het was goed zo. Ik kwam erachter dat dit de bedoeling is. Ondanks dat het moeilijk is. En ik was er inmiddels ook al achter gekomen dat vaak de gedachten voordat ik iets afsluit véél erger waren dan het uiteindelijke ‘verlies’ van een auto, een wekelijkse sportafspraak, een coaching traject. Ik leerde VEEL MEER op mezelf te vertrouwen. Steeds meer te vertrouwen dat ik niet meer heb dan mezelf om gelukkig te zijn.
Bevestiging voelen
En dat betekent natuurlijk niet dat ik het gelukkigst ben in m’n eentje op de wereld. Nee, maar het besef betekende wel dat ik me minder zorgen ging maken. Sommige dingen hoorden erbij en ik kon steeds meer voelen dat ons vertrek naar Australië zo belangrijk is voor mijn ontwikkeling (en die van Dik). De afgelopen weken trek ik steeds een kaart in de richting van ‘It’s time to go’, ‘You are ready’. En dat zijn dan zulke fijne kaarten om bevestigd te VOELEN dat het goed is zoals het is. Het is de bedoeling. En dat is oke. Ondanks dat ik m’n familie ontzettend ga missen. Ondanks dat ik m’n vrienden onwijs ga missen. We komen wel weer terug. In welke vorm dan ook.
Geen-einddatum-angst
Ook zo’n proces. Ik heb echt moeten leren om me over te geven aan het niet hebben van een einddatum. We hebben nu een visum voor een jaar, maar kunnen die verlengen met twee jaar. En als we dan tussendoor ook nog naar Nieuw-Zeeland gaan. Of naar Azië, al is het maar voor vakantie, dan kunnen we het allemaal zo lang maken als we willen. En de gedachten dat ik m’n familie 3 jaar niet ziet, dan voelt het echt niet fijn. Dus ik heb door de maanden heen geleerd hoe ik hier het beste mee om kon gaan. In het begin reflecteerde iedereen de angst dat ik nooit meer terug zou komen. O mijn god. Dat trok ik echt niet goed. Dat voelde zo definitief. Het was niet te overzien. En dat was dan ook het advies dat ik kreeg: “probeer het niet te overzien.” Bekijk het gewoon stap voor stap hoe het voelt, hoe jullie je daar voelen. Dan komt het vanzelf goed.
Rots
En dan is het zo fijn om zo’n stevige rots naast me te hebben zoals Dik. Waar ik soms allerlei kanten op kan vliegen (qua gedachten), is hij altijd degene die rustig blijft. Hij weet natuurlijk ook niet hoe het gaat lopen, maar in de basis is hij veel meer in contact met zijn eigen energie. Ik fladder steeds heen en week van energieën van anderen, naar het collectief, naar mezelf. En dat honderd keer per week. Het is m’n kracht, maar dus ook m’n valkuil. En nu leer ik steeds meer de basis in mezelf te voelen. Te verbinden met de veiligheid in mezelf. De liefde en verzachting te voelen tegenover mezelf zoals ik die ook naar anderen uit.
Verzachting
Man, man, man. Wat heb ik veel geleerd over mezelf het afgelopen jaar. Hoewel ik elke dag heel bewust m’n eigen energie voel, ben ik er nog niet helemaal om die als ‘standaardinstelling’ te ervaren. Dat is een proces en ook dat is oke. De ontwikkeling van het staan in m’n kracht en in m’n eigen energie vervolgt zich in 2020. Met als wapen: verzachting. Dat is tegelijkertijd dus ook mijn thema van 2020: verzachting. Dat is mijn sleutel. Lief zijn voor mezelf. Goed zorgen voor mezelf. De lat lager leggen. Minder kritisch zijn. Naar mezelf luisteren. Voelen.
Onrust
En nu deze laatste week voor vertrek wordt die les elke dag al in m’n gezicht gedrukt. Ik voel me namelijk erg onrustig. Ik doe wel m’n ding hoor, maar onderliggend ben ik gewoon onrustig. En voel ik de onrust van anderen. We zijn nu echt aan het wachten om te vertrekken. En tot die tijd dompelen we ons nog even onder met vrienden en familie. Nu is het belangrijker dan ooit om me elk uur bewust te zijn van mijn eigen energie(peil). Ieder uur worden we namelijk geconfronteerd (door onze omgeving) met het vertrek. Dus als je eigen gedachten er niet over gaan, dan begint een ander er wel over. Dat helpt niet altijd.
Levenslessen
Maar ik snap het. Voor onze dierbaren is het ook een ingrijpende gebeurtenis. Het heeft niet alleen effect op ons leven, maar ook op zoveel anderen. Maar het komt goed. Het is namelijk al goed. Neemt niet weg dat ik momenteel echt wel slecht slaap, veel emoties in m’n onderbewuste ervaar, elke dag even huil, elke ochtend nog bewuster in m’n eigen energie mag stappen, elke dag even een dansje doe om te aarden. Het zijn levenslessen. Ik had niet verwacht dat we al ZOVEEL geleerd zouden hebben voordat we überhaupt waren vertrokken.
De conclusie blijft hetzelfde
