Ik switchte 'alleen maar' van vakgebied: spiritualiteit

In de afgelopen anderhalf jaar is er heel wat veranderd in mijn leven. Eigenlijk hebben alle gebieden een kleine of grote schoonmaak gehad. Onderweg kwam ik erachter dat ik (altijd al) een grote passie heb voor spiritualiteit. Een woord dat in de huidige maatschappij de nodige (bevooroordeelde) lading heeft. Zelf zou ik ook het liefst een ander woord gebruiken, maar naar mijn weten is die er nog niet echt. Want het imago dat ‘spiritualiteit’ heeft is niet hoe ik het zelf ervaar. Dat zorgt in mijzelf voor conflicten, want je wil niet in een hokje gestopt worden. Anderzijds is het ook voor veel mensen een ‘ver van hun bed-show’, wat helemaal begrijpelijk is. Alleen hoe leg je het best aan iemand uit ‘wat je nu precies doet’? Wat dat is nu eenmaal de vraag die mensen vaak als eerst stellen. Tja… wat nou als je dat zelf nog niet helemaal begrijpt? Nou precies voor dié mensen heb ik dit artikel geschreven.

Even terug

Op 1 juni 2018 bleef ik ‘eventjes een dagje thuis’. Dat resulteerde uiteindelijk in een niet-terugkeer naar mijn werkgever. Ik had een burnout en het kostte heel wat huilbuien, praatsessies, liefdevolle knuffels, slaapuren om daar doorheen te komen. Gelukkig had ik binnen een paar weken al wel door dat dit me HEEL VEEL ging opleveren en dat het m’n leven zou veranderen. Want hoe het ging, zo kon het niet langer. Anders val je immers niet uit. Er móesten ook drastische veranderingen doorgevoerd worden. Maar waar begin je?

“Wat doe jij eigenlijk?”

Uiteindelijk was het achter de rug en voor mij was het echt wel een moment toen ik officieel uit dienst was. “Want nu ben ik weer beter.” Zo voelde het voor mij althans. Alleen eigenlijk begint het dan pas. Want voor de buitenwereld was ik niet ‘iets’ meer. En voor mezelf gold dat misschien ook wel. Ik moest best wennen aan die situatie. Want wat vertel je iemand op een feestje als hij de vraag stelt ‘wat doe jij eigenlijk?’ Tja, goeie vraag. Ik was geen ‘Marketing- en Communicatiemedewerker’ meer. Maar wat dan wel?

Minder hoofd, meer hart

Nog steeds vind ik het wel een lastige vraag. Of eigenlijk voelt het voor mij nog als een complex antwoord. Want al na een paar maanden tijdens mijn burnout kwam ik (weer) in contact met spiritualiteit. En MAN wat heeft dat veel los gemaakt. Het credo ‘minder hoofd, minder hart’ beviel me wel, als control freak dat ik was (en af en toe nog ‘ben’ :-P). Eigenlijk kwam ik voornamelijk in aanraking met de Wet van Aantrekking. En zo ging het balletje rollen. Want mijn hele beeld van de ‘realiteit’ is veranderd.

An epiphany!

De Wet van Aantrekking stelt namelijk dat alles energie is en dat het gelijke het gelijke aantrekt. Holy moly! Het voelde alsof alles op z’n plek viel. Niet normaal hoeveel ‘sense it was making’. An epiphany! Alleen, was ik niet gek geworden? Zag ik niet wat ik wilde zien? Was dit dan mijn nieuwe waarheid? Ego vond er natuurlijk ook wat van: ‘doe gewoon normaal’. M’n ‘oude ik’ ging sputteren: “doe maar gewoon weer normaal, dan krijg je ook niet van die lastige gesprekken met je vrienden. Dan hoeven we die angst-horden niet over. Dan kunnen we gewoon doen wat we deden. Dat is toch ook oké?”

Dikke lading en dikke angst

Daarnaast weten de mensen in je omgeving niet meteen dat jij je verdiept in spiritualiteit en dit gevoel van ‘thuis komen’ ervaart. En in onze samenleving heeft ‘spiritualiteit’ ook nog een dikke lading vooroordelen. Shit, wanneer en hoe ga je dat vertellen aan je omgeving? Ik wist zelf niet eens wat ik vond, geloofde, wilde, whatever. Maar op een gegeven moment kon ik er niet meer omheen dat ik hier mijn vakgebied van wilde maken. Toen zag ik het alleen nog niet als ‘mijn vakgebied’. Ik zat volledig in de angsten van afwijzing en niet goed genoeg zijn. Vooral van mezelf… En dus kreeg ik dat gereflecteerd van mijn omgeving. Auw! Dat doet echt wel pijn. Het was tijd om eens kritisch te gaan kijken naar mijn eigen angsten.

Angsten horen erbij

En die angsten, die draai je niet van de een op de andere dag om. Laat staan als je ze al 28 jaar in stand houdt. Nog steeds werk ik eraan. En ik denk ook eigenlijk dat dat ‘gewoon’ bij mens-zijn hoort. Angsten zijn onderdeel van je. Het gaat er alleen om dat je leert de angsten op het dek te zetten en zelf achter het kapiteinsstuur te gaan staan. Steeds weer opnieuw en opnieuw KIEZEN voor het NIET volgen van de angst en haar te laten voor wat ze is: ‘gewoon maar een gedachte’.

Statusupdate

Dat is eigenlijk waar ik de afgelopen maanden druk mee bezig ben geweest. Betekent alleen niet dat ze meteen weg zijn. Sterker nog, als die angsten (af en toe) nog op de voorgrond staan gaan mensen er JUIST tegen je over praten. Puur als spiegel om jou te laten zien: “knock, knock, je hebt nog wat innerlijk werk te doen!” Alleen wij als mens (of laat ik het bij mezelf houden, ik) zijn geneigd om heel veel lading eraan te hangen. Terwijl het eigenlijk alleen maar een ‘statusupdate’ is over jouw innerlijke conflict met die angst.

Het zat vooral in mijn eigen hoofd

Maar wat vertel je anderen nou? Ik had nog geen ‘werk, geen normale baan’ zoals de meeste mensen dat zien. Ik had geen baan en ik was ook niet van plan om er eentje te nemen. Voor veel mensen is dat een afwijkende denkwijze. Anderzijds, waren er tot mijn verbazing ook veel mensen die zeiden: ‘nou ik snap je wel.’ “HUH?” Dacht ik toen. Dus het zat vooral ook in mijn eigen hoofd dat de rest van de wereld mij GEK vond of LUI of RAAR, dat ik nog niet aan het werk was. Het zat vooral in mijn eigen hoofd… Dat veranderde een hoop.

Hoeveel ruimte geef ik mezelf eigenlijk?

Inmiddels weet ik dat ik volledig voor mijn eigen bedrijf wil gaan. Natuurlijk gaan we straks naar Australië en zorgt dat ervoor dat de situatie weer verandert, maar dat betekent niet dat ik mijn eigen bedrijf er niet naast kan doen. Het vraagt van mij ook vooral flexibiliteit en het hebben van GEEN OORDEEL over mezelf. Want dat is uiteindelijk BIJNA ALTIJD wat het is: het oordeel dat anderen over jouw hebben, heb je vaak over jezelf. Dus hoe flexibel ben ik zelf eigenlijk? Hoeveel ruimte geef ik mezelf om gewoon mezelf te zijn?

Ik maakte overal een HEEL DING van

Want vaak maak ik er een HEEL DING van dat ik bezig ben met ondernemen vanuit mijn hart in plaats van vanuit mijn hoofd. Ik maak er een ding van dat ik iets met spiritualiteit doe. Ik maak er een heel ding van dat ik nog niet kan vertellen ‘wat ik doe’. Het niet-weten is soms zo frustrerend. Maar dat betekent niet dat je het niet WAARD bent, dat je er niet mag ZIJN. Dat is het oordeel dat ik zelf in m’n hoofd had.

‘Alleen maar’ een ander vakgebied, een andere rol

Maar eigenlijk ben ik ‘gewoon’ van vakgebied geswitcht. Ik ben uit de rol van Marketing- en Communicatiemedewerker gestapt en in de rol van ondernemer. Want uiteindelijk draait een bedrijf gewoon om cijfers. De aanpak is alleen iets anders: ik laat me leiden door mijn eigen intuïtie in plaats van door mijn hoofd. Dat betekent natuurlijk niet dat ‘traditionele’ ondernemers dat niet doen. Ze zijn zich er alleen misschien wat minder bewust van. Ik gebruik andere (aanvullende) tools om m’n koers te bepalen en mijn eigen energie hoog te houden: kaarten, meditatie, het maanritme, waarborgen van zuivere energie, zelfliefde.

Mijn eigen (energetische) visitekaartje

Want ik ben ervan overtuigd dat hoe ik me voel, dat zich dat reflecteert in mijn bedrijf. Natuurlijk omdat ik nu nog een eenmanszaak heb, maar ook omdat mijn energie bepalend is voor de uitstraling. We zijn nu nog zo nauw verbonden met elkaar. Helemaal omdat ik zélf eigenlijk mijn eigen visitekaartje ben. Niet alleen wat ik doe en hoe ik voor de dag komt, maar ook op energetisch niveau. Wat ik uitstraal komt bij mij terug. Dus als ik een gebrek aan vertrouwen uitstraal, zie ik dat terug in de hoeveelheid klanten die ik heb.

Waar ik dagelijks mee bezig ben

En met dat ik dat SUPERGOED in de theorie weet, is dat in de praktijk nog niet altijd makkelijk om te switchen. Want het kan je ook he-le-maal gek maken. “Ik moet meer in het vertrouwen zitten”, zijn vaak gedachten die ik dan opmerk. Als je teveel waarde hecht aan dat soort gedachten, dan is dat gevoel van vertrouwen natuurlijk ver te zoeken. En dan is het voor mij de vraag: hoe kan ik mij beter voelen? Wat kan ik doen om meer de weerstand los te laten en zo meer vertrouwen te vinden? Zo ben ik elke dag bezig om mezelf in de meest opperste staat te houden. Alignment heet dat. Alleen dat is weer een ander onderwerp. Iets waar ik in een andere blog verder op in zal gaan ; -)

Ik switchte ‘alleen maar’ van vakgebied: spiritualiteit