fbpx

‘Van vulling naar voeding’ is tegenwoordig een populaire uitspraak in foodies-land. Ook ik ga in die stroom mee, want ik merk dat voeding meer dóet voor mijn lijf dan vulling. En dan heb ik het alleen nog maar over voeding met een kleine letter V. Want welke vorm stop jij in je hoofd, vulling of voeding? De gedachten over voeding zijn namelijk vaak destructiever dan voeding zelf. Vulling (gebak, chocoladerepen, chips, patat, ik ben er dol op) zorgt er soms voor dat ik mezelf bestraf waardoor ik me nóg slechter voel dan dat ik er gewoon lekker van geniet. En ja, natuurlijk is het ongezond. Maar voor mij is het wel belangrijk om het mezelf niet te ontzeggen, want dan begin ik tegen mezelf de grootste bitch uit te hangen, ben ik achter gekomen.

En zo bleek voeding het begin van mijn innerlijke quest naar Voeding met hoofdletter V, in plaats van vulling. Want ik merkte dat ik dit thema ging doorvoeren op verschillende onderdelen van m’n leven. 

Angst

Voeding bleek dus wel mijn ingang, weet ik nu achteraf. Ik wilde me fitter voelen en het liefst een paar kilo’s kwijt. Niet dat het écht nodig is, maar wel omdat ik mezelf graag wat slanker (lees: perfecter) wilde zien. Maar als er één ding is waar ik afscheid van heb genomen is het perfectionisme. In mijn geval is het namelijk een uiting van angst. Angst om niet goed genoeg te zijn. Ik ontdekte dat de angst om niet goed genoeg te zijn, of eigenlijk de overtuiging dat ik niet goed genoeg was, diep in mijzelf verscholen lag. Wat dat betreft vulde ik mezelf met vulling in plaats van voeding…

Schuldig

Ik kwam er ook achter dat ik me soms heel schuldig voelde als ik wél een keer iets ‘ongezonds’ at. Hoeveel gezond eten er ook tegenover stond, ik vond mezelf een loser dat ik niet sterker kon zijn. Maar tegelijkertijd genoot ik er zó van. In het boek Het energieke vrouwen voedingskompas van Marjolein Dubbers, las ik voor het eerst dat de gedachten over voeding destructiever zijn dan de ongezonde voeding zelf. Ik ging erop letten en zo kwam ik erachter dat ik mezelf alleen maar afviel mentaal. In eerste instantie werd het alleen maar erger omdat ik me ervan bewust werd. En nog steeds heb ik er wel eens last van. Dan merk ik dat de gedachten over wat ik zojuist in mijn lichaam heb gestopt zwaarder wegen dan de daadwerkelijke voeding zelf.

Diëten is niks voor mij

Diëten is nooit iets voor mij geweest en ik weet ook waarom: het is voor mij een niet-liefdevolle manier om met mezelf om te gaan. Natuurlijk ben ik ervoor om een gezond lichaam te hebben, dus is het voor sommige mensen noodzakelijk om minder gewicht te hebben en bovendien een gezonde levensstijl aan te nemen. Maar voor mij was het vooral het bevestigen van de bestraffende kant van mezelf. Voor mij was het een negatieve manier om met mezelf om te gaan.

Mindset is key

Gaandeweg kwam ik erachter dat ik iets met die mindset moest doen. En nog steeds doe. Soms sta ik mezelf nu gewoon toe om me eventjes te laten gaan. Ik ken mezelf en ik weet dat ik zo af en toe van die buien heb dat ik geen trek heb, maar wel gewoon iets in mijn mond wil stoppen. Nu laat ik het maar gebeuren want ik weet dat dit niet wekelijks gebeurt. En ik weet dat het weer over gaat. Daarna ben ik mij er in ieder geval van bewust dat ik eventjes géén ongezonde dingen meer wil eten. En die contrastervaring heb ik soms nodig om weer ‘op het juiste spoor’ te komen.

Mezelf ruimte geven

Door me meer bewust te worden van mijn gedachten kwam ik er ook achter dat ik eigenlijk voornamelijk heel onaardig (understatement!) tegen mezelf deed. Dat ik een onhaalbare lat voor mezelf stelde en dat het nooit goed genoeg was. Samen met m’n psycholoog wist ik mezelf vorig jaar steeds meer ruimte te geven en lief naar mezelf te zijn. Goed voor mezelf zorgen ging bij mij hand in hand met een innerlijke quest naar meer diepgang in m’n leven. Eigenlijk één grote zoektocht naar mezelf haha. Hoe ik het kan omschrijven is dat deze maanden waren als een grote woeste storm die niet voorbij leek te gaan.

Disbalans

De maanden van veranderingen ging gepaard met disbalans. Niet te vergeten zat ik in een burnout dus was de balans soms ver te zoeken. Want in de zoektocht naar mezelf ging ik ook weer ongezonder eten, terwijl dat in eerste instantie mijn ingang was naar een ontdekkingstocht naar mezelf. Het was alsof ik het gezonde eten er niet bij kon hebben. Zo’n intense mentale zoektocht dat ik mezelf gelukkig óók de ruimte te geven om het even niet te hoeven. Ik kon ook niet anders dan mezelf overgeven, want ik kon alle ballen niet meer in de lucht houden. De focus van Voeding lag op dat moment op het mentale stuk. En het fysieke stuk (gezond eten) was ironisch genoeg dus weer verschoven van voeding naar vulling.

Greedy Grace

Op een bepaald punt kwam ik tot de conclusie dat mijn leven voornamelijk ego-gestuurd was. Een onderdeel van mezelf die ik ook weleens Greedy Grace noem. (de credits hiervoor gaan naar Lou Niestadt, die haar ego zo noemt en dit in haar podcast een keer deelde) Greedy, omdat ze altijd meer meer meer wil, ze nooit tevreden is en ze soms een schreeuwerige bitch is. En Grace omdat ze zich als een beeldschone maar sluwe vrouw gracieus mijn hoofd bestierd en het liefst de touwtjes in handen heeft. Ik ging mij steeds meer verdiepen in het ego-gestuurd vs. hart-gestuurd leven en op die manier kwam ik steeds dichter bij de kern van mezelf terecht. Met alle uitdagingen van dien.

Happy body, happy mind

En dichter bij m’n hart komen betekende ook dat ik Voeding zocht voor mijn ziel. Het stukje verdieping op gebied van ‘het leven’ had lang geen aandacht gekregen. Ik ontwikkelde mezelf, mijn sensitiviteit en breidde mijn (spirituele) kennis uit. Uiteindelijk bleek het dat ik meer ruimte kreeg, want mijn lichaam begon me er weer aan te herinneren dat Voeding belangrijk is. Happy body, happy mind, heb ik aan den lijve ondervonden. Je lichaam en dus ook je hoofd werkt beter als het gevoed is met de juiste voedingswaren.

Bang voor afwijzing

De verdieping op zielsniveau heb ik heel lang ontkent. Net als veel andere dingen in mijn leven gunde ik mezelf er geen ruimte voor. Ik vond het ook gewoon een gek onderdeel van mezelf, omdat veel mensen spiritualiteit als zweverig bestempelen. Gewoon bang voor de mening (maar vooral afwijzing) van anderen. En daar heb ik nog steeds wel eens last van. Maar het verschil is dat ik mezelf in ieder geval nu de ruimte geef om deze interesses en behoeften van mezelf te omarmen.

En daarom is nu de tijd aangebroken om mijn stem te laten horen. Want ik geloof dat iedereen spiritueel is. Iedereen staat in contact met de zichtbare en onzichtbare wereld om hem of haar heen. Of je dat nu wilt of niet. Hoe iemand er uiting aan geeft is alleen voor iedereen anders. And that’s totally fine. Iedereen heeft zijn eigen lessen te leren. Iedereen doet het op zijn eigen manier. En ik dus op die van mij.

Zweverig

Je gaat dus wel meer ‘spirituele’ dingen tegenkomen op mijn blog. Wat ik daarover wil delen, gaat zich vanzelf wijzen. Want het wat, hoe, waarom, wanneer hiervan weet ik ook niet precies. Maar wat ik in deze context als voorbeeld kan geven is bijvoorbeeld dat ik het afgelopen jaar kennis heb gemaakt met orakelkaarten (mijn favorieten vind je hier). Best wel iets zweverigs, zo zullen de meeste mensen vinden. Maar ik merk dat het voor mij een fijne manier is om contact te maken met mijn hogere zelf en daarmee het universum. Het is voor mij een manier om bevestiging te krijgen en het belicht kanten van mezelf waar ik mij niet bewust van was (iets met een blinde vlek, jeweetwel).

Intunen

Vaak als ik een kaart trek is het spot on. Soms ook niet. Maar dan herinnert het me eraan dat ik niet goed ‘in mijn eigen energie zit’ en dat ik dus weer even mag intunen op mezelf. Want intunen op mezelf dat is voor mij de sleutel om zelfbewust en verankerd door het leven te gaan. Om goed voor mezelf te zorgen. Om mijn ‘extra’ energie weg te geven aan anderen en niet mijn ‘eigen’ energie. Om te kiezen voor Voeding in plaats van vulling. Daarin is mijn motto: met m’n beide voeten op de grond en met mijn hoofd in de wolken.

Uit m’n comfort zone

Maar long story short: ik ben mezelf de afgelopen maanden gaan voeden in plaats van vullen. Niet alleen op gebied van eten en drinken, maar ook op gebied van mind and soul. Ik ben erachter gekomen dat dat voor míj een vervulde manier van leven is. Door te groeien op fysiek, mentaal en spiritueel niveau. Mezelf uit te dagen buiten m’n comfort zone te stappen en dus een blog te starten en dus openlijk over m’n reis te praten. Ik ben ontzettend blij dat ik de stap heb durven zetten om mezelf meer ruimte te geven, want anders had ik de afgelopen maanden niet zo als mens kunnen groeien. Meer dan ooit luister ik naar m’n lichaam en geest, waardoor ik het kan Voeden met een hoofdletter V. En daar ben ik mezelf ontzettend dankbaar voor!

Wat kies jij?

Waar ik achter ben gekomen is dat je altijd een keuze hebt. Dus waar kies jij voor vulling of voeding?