Sinds vorige week heb ik geen business coach meer. Het programma is afgelopen, helaas pindakaas. Véél te kort was het, want we hadden er zoveel meer uit kunnen halen als we langer met elkaar hadden samengewerkt. Maar goed, het is wat het is en er komen wel weer nieuwe mogelijkheden op m’n pad.

Anyway, ik zag er van tevoren al tegenop. Want tijdens zo’n coaching traject raak je toch aan elkaar gewend. Je weet elkaar te vinden. Je helpt elkaar. Je bent er voor elkaar. En misschien is dat ook wel weer een dikke valkuil. Want coaching is ervoor bedoeld om je verder te helpen. En in dit geval was het mijn grootste les om STEEDS WEER naar binnen te keren. Opnieuw, opnieuw, opnieuw.

En dat is toch best nog wel verdomde lastig. Ik laat me zo makkelijk van de wijs brengen. En dat vind ik echt wel heel vervelend. Continu kom ik mezelf tegen. Continu ervaar ik een gevoel van ontevredenheid. 

Totdat je eruit stapt. En de 24 uur op Terschelling heeft me daar echt bij geholpen. Nieuwe inzichten. Nieuwe omgeving. Inspirerende gesprekken. Maar bovenal: veeeeel tijd doorgebracht in de natuur. En het heeft me wel weer bevestigd dat dat mijn belangrijkste medicijn is. Zowel op gebied van gezonde voeding uiteraard, als in het steeds weer terugkeren naar jezelf. De natuur is voor mij een shortcut om me beter te voelen, maar ook een preventief middel om niet te ver weg te zakken. 

Want met m’n eigen gedachten. Met m’n eigen twijfels. Met m’n eigen onzekerheden is het als startende ondernemer soms best wel makkelijk om weer terug te zakken. Om me weer van de wijs te laten brengen. Om mezelf naar beneden te halen. Mezelf zwaar onder te waarderen. Te kritisch te zijn. En ga zo maar door.

Maar! Als er een ding is die ik óók door de coaching heb ontwikkeld is het signaleren van mijn gevoel. Dat sluimerende gevoel. Ik voel me dan niet slecht ofzo. En ik krijg dingen gedaan, voel me soms wel geïnspireerd. Maar er is wel een continu gevoel van ontevredenheid, zoals ik net ook beschreef. Ik weet niet. Ik kan gewoon niet die high vibe helemaal voelen. Het is heel kortstondig. En dat vind ik jammer. En dan ben ik weer teleurgesteld in mezelf…

AARGGHH! Dat denk ik dan. En dan is het genoeg. Ik wil me zo niet voelen. Ik wil niet de weerstand voelen om me zo niet te willen voelen. Ik wil die weerstand laten zakken. Maar ik heb ook dingen te doen. Nota bene leer ik mensen terug te keren naar zichzelf, maar waarom vind ik het zelf dan zo moeilijk om me daar aan te houden?

Ik denk omdat ik ook maar een mens ben haha. En zodra ik me dat besef, dan zakt de weerstand al. Zodra ik mezelf geruststel door te zeggen: “lieve Marjon, je doet zo je best. Het is goed zo. Jij bent goed zo. Je hoeft niet meer te doen of te zijn. Het is goed oke.”

En dan zakken m’n schouders weer. Ontspan ik en kan ik mijn focus weer op m’n hart en m’n buik richten in plaats van m’n hoofd. Dan gun ik het mezelf om even een drie kwartier te ontspannen. En dan begint de positieve energie en de inspiratie weer te stromen. Dan kan ik weer uitzoomen en rolt er zo een blog uit.

When life gives you lemons, make lemonade. Dat is echt mijn motto, zo aan het einde van het jaar. Iedere keer komt hij terug. Want zo werkt het ook met weerstand. De weerstand, dat sluimerende gevoel van ontevredenheid dat zijn je lemons. En het enige dat je hoeft te beseffen is hoe je ze om kan zetten in lemonade. En in dit geval is dat door de weerstand te signaleren en het geen zuur sapje te laten worden. Nee, gewoon een lekkere friszoete lemonade ervan te maken, die je weer opfrist voor de komende tijd. Zodat jij er weer helemaal tegenaan kunt!

Hoe zit dat bij jou? Signaleer jij goed wanneer je energie naar beneden zakt en je eigenlijk in moet grijpen? Weet jij dan wat je kunt doen om die lemonade te maken? Ik ben benieuwd 🙂